آبله‌پا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آبله/پا/

صفت

آبله‌پا

1. (قدیم): آنکه کف پایش بر اثر راه رفتن زیاد تاول زده باشد؛ پای‌آبله.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن