آوار‌زده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوار/زَده/

صفت مفعولی

آوارزده

1. ویژگی آنکه دیوار یا خانه بر روی او خراب شده باشد.

   اگر دیوار یا طاقی بیافتد، مصدوم را آوار زده می‌گویند. «مستوفی‌الممالک»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن