آوازه‌گری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوازه/گَری/

حاصل مصدر

آوازه‌کری

1. شهرت طلبی.

   نقدی که جنبه جدل و آوازه‌گری دارد، بر هیچ ملاکی ... متکی نیست. «زرین‌کوب»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن