اسفند

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /اِسفَند/

اسم خاص

اسفند

1. اسفند ماه دوازدهمین ماه از سال شمسی.
2. یکی از امشاسپندان، نماد بردباری و نگاهبان زمین.
3. گیاهی است با گل‌های ریز سفیدرنگ و دانه‌های سیاه که دانه‌های سیاه آن را برای دفعِ چشم زخم، روی آتش می‌ریزند.

جستارهای وابسته

• سپند، اسپند، اسفندیار

––––

برگردان‌ها

ترجمه

• ایتالیایی: incenso