بوش

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /بوش/

اسم

بُش

1. (قدیم): شکوه، و جلال، کرّوفر، و خودنمایی.
2. گروه و جماعتی از مردم.

اسم

بوش

1. بو، رایحه، بوی چیزی بویژه در حال سوختن به مشام رسیدن؛ اغلب بوی سوختن غذا بر اثر غفلت. بوی سوخته آمدن.
2. (فرانسوی)(فنی): قطعه استوانه‌ای توخالی که میله یا محوری در آن می‌چرخد.
3. کون.

اسم

بُوِش

1. (عربی): گیاهی که از آن شیاف سازند و سابقاً آن را از دربند می‌آوردند و بوش دربندی می‌گفتند.

صفت

1. هستی، آفرینش، قضا و قدر، تقدیر، سرنوشت. بودن.

   نوشته چنین بودنمان از بُوِش/به رسم بُوِش اندر آمد روش «فردوسی»

---

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: shift

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ شاهنامه فنی