دری
فارسی ویرایش
ریشه لغت ویرایش
- فارسی
آوایش ویرایش
- /دَری/
اسم ویرایش
دَری
- شکل نوین زبان فارسی از دوره ورود اسلام به ایران تا کنون. زبان دری.
- از کلمه دره یا دربار گرفته شده است که در زمان گذشته شعرا در دربار پادشاهان خود را از مناطق دری زبانها خواندند.
- (قدیم): زبانی دنباله زبان قدیم دری، که در عهد ساسانیان به موازات زبان پهلوی و پس از اسلام زبان رسمی و متداول ایران گردید.
- (عامیانه): سخنان ببهوده، حرفهای بیسروته.
صفت نسبی ویرایش
ریشه شناسی۲ ویرایش
اسم ویرایش
دِرّی
- در گویش گنابادی یعنی ترکیدن ، سوراخ شدن ، منفجر شدن.
زبان دیگر ویرایش
- عربی
صفت نسبی ویرایش
دُرّی
- روشن، درخشنده،درخشان، تابان.
––––
برگردانها ویرایش
منابع ویرایش
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن