رند

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

آوایش

• /رِنْد/

اسم

رَنْد

1. نک رنده.

صفت

رِنْد

1. جمع رندان؛ در تصوف، کسی که باطنش سالم‌تر از ظاهرش باشد.
2. (عامیانه): حقه‌باز، زیرک، چموش، کلک، زرنگ، زیرک، بی‌قید، لاابالی، ظاهر فریب.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: rogue
• knave
• city slicker

منابع

• فرهنگ لغت معین