فن
(فَ نّ)
فَن واژه‌ای فارسی به معنی راه و روش و شگرد و مهارت‌های انجام کاری است.
این واژه در ادبیات کهن فارسی معنای سرود و آواز خوب نیز می‌داده‌است.
واژه فن کوتاه‌شدهٔ فند است که در فارسی به همان معنای شگرد است و ترفند از آن ساخته شده به معنای «فن شگفت‌انگیز» (مقا: تردستی). فند دگرگون‌شده پند[۱] است و معنای اصلی پند در فارسی (به‌ویژه در پارسی میانه)، راه و روش است.
واژه فارسی فن به زبان عربی راه یافته و با جمع فنون در فارسی نیز استفاده شده‌است. در عربی فن را بیشتر در همان معنای قدیم فارسی‌اش یعنی هنر و آوازه‌خوانی به‌کار می‌برند. مشتق دیگر عربی‌واری از این واژه یعنی تفنن (آوازها و روش‌های گوناگون) در فارسی در معنای تفرج به‌کار می‌رود.[۲]
فن در فارسی این ترکیبات استفاده می‌شود:
فارسی ویرایش
ریشه‌شناسی ویرایش
- رتقا
اسم ویرایش
- آگاهی‌های مربوط به صنعت یا علم.
- حال، گونه.
- راه، روش.
- سرود طرب انگیز.
- در فارسی، حیله، نیرنگ، چاره.
جمع ویرایش
- فنون و افنان.
منابع ویرایش
- فرهنگ لغت معین
برگردان‌ها ویرایش
- فن دگرگون شده پند است که به زبان عربی رفته و فن فنون و فنان از آن ساخته شده است
|
- ایتالیایی
اسم ویرایش
- انگلیسی
- technique
- technic
- sniffle
- fraud
- art
- typography
- trick
- telegraphy
- technology
- technologist
- technician
- technical
- tactics
- tactic
- stylistics
- stock in trade
- statistics
- sniffy
- sniff
- showmanship
- poetry
- oratory
- natation
- know how
- homiletics
- gin
- dramatics
- didactics
- critique
- colouration
- coloration
- architectonics
- theatrics
- technocracy
- swordplay
- strategy
- statistician
- rocketry
- planography
- jack of all trades
- household art
- flying mare
- dramaturgy
- cosmetic
- avigation
- assorted
- aeromechanics
- acquirement
- technological
- stagecraft
- pyrotechnic
- polychromy
- pedagogy
- orthoepy
- metallurgy
- horology
- graphic
- dramaturgic
- zootechnical
- karate
- judo
- dietetics
- chiropody
- zootechny
- zootechnics
- strategist
- stoicheiometry
- metallurgical
- layman
- chiropractic
- toreutics
- aeroballistics
- pastiche
- nomenclature
- architectonic
- tomography
- avionics
- logistics
منابع ویرایش
- لغت‌نامهٔ دهخدا، سرواژهٔ فن.
- مقدم، محمد، چند نمونه از متن نوشته‌های فارسی باستان، در: ایران‌کوده، شماره ۴، تهران: سازمان انتشارات فِرَوَهْر، چاپ دوم: مهرماه ۱۳۶۳. ص۴۶.