مسندالیه
مسند و مسندالیه یکی از سرفصل‌های مهم در دستور زبان فارسی است که در جملات دارای فعل اسنادی یا ربطی به کار می‌رود. به جمله‌ای که فعل اسنادی دارد، جمله اسنادی یا جمله اسمیه گفته می‌شود و نهاد در چنین جمله‌ای مسندالیه و جزء دیگر آن مسند خوانده می‌شود.
ترتیب طبیعی جمله‌های اسنادی به این شکل است:
مسندالیه + مسند + فعل ربطی یا اسنادی
مسند افعال اسنادی، کننده کار نیستند، بلکه پذیرنده حالتی هستند که مسند آن را بیان می‌کند؛ به عبارتی، مسند کلمه یا گروهی از کلمات را در برمی‌گیرد که پذیرفتن حالت، ویژگی یا صفتی را از طریق فعل اسنادی به مسندالیه نسبت می‌دهد. دهخدا در لغت‌نامه خود این طور بیان می‌کند:
مسند یکی از ارکان اصلی جمله است و آن کلمه‌ای است که مفهوم آن را به مسندالیه نسبت داده باشند.
دهخدا، جلد سیزدهم، ذیل واژه مسند می‌تواند گروه اسمی، گروه صفتی، گروه قیدی یا گروه حرف اضافه‌ای باشد.
گروه اسمی: این پسر، دوست من است. گروه صفتی: ماشین من، سبز تیره است. گروه قیدی: قرار ما، فردا صبح است. گروه حرف اضافه‌ای: مادرم، در مشهد است.
روش تشخیص مسند مسند در پاسخ به چطور، چگونه، چیست، کیست و... از فعل جمله مشخص می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، جواب پرسش‌های ذکر شده از فعل اسنادی، همان مسند است.
او خوش‌اخلاق است. او چگونه است؟
هوا سرد شد. هوا چطور شد؟
فارسی ویرایش
برگردان‌ها ویرایش
- انگلیسی
- reflexive pronoun