ابر

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /اَبْر/

اسم

اَبر (علوم‌زمین)‎

1. توده بخار آب که برنگ‌های سفید، خاکستری، و سیاه در آسمان دیده میشود.
2. (هواشناسی): بخارهای غلیظ‌ شده یا توده قطرات آب و ذرات یخ معلق در جوّ که از آن‌ها باران، برف، و تگرگ می‌بارد.
3. اسفنج دریایی یا مصنوعی که برای شست‌وشو، تمیز کردن، و مانند آن به کار می‌رود.

پیشوند

اَبَر

1. جزء پیشین بعضی از کلمه‌های مرکّب، به معنی برتر، بزرگتر، و مهمتر.

   ابرکامپیوتر، ابررایانه، ابرغول، ابرقدرت، ابرمرد.

واژه‌های مشتق شده

• ابر و باد، ابر‌پشته‌ای، ابر‌کوهه‌ای، استراتوس،کومولوس، نیمبوس، استراتوکومولوس، کومولونیمبوس

---

برگردان‌ها

توده بخار آب

• آلمانی: Wolke ^de
• ارمنی: ամպ ^hy
• اسپانیایی: nube ^es
• اسلواکیایی: oblak ^sk
• انگلیسی: cloud ^en
• sponge
• ایتالیایی: nuvola ^it، nube ^it
• پرتغالی: nuvem ^pt

• کوردی:Ewr
• تاجیکی: абр ^tg
• ترکی استانبولی: bulut ^tr
• چکی: oblak ^cs، mrak ^cs
• روسی: облако ^ru، туча ^ru (ابر تیره)
• فرانسوی: nuage ^fr
• هلندی: wolk ^nl
• یونانی: σύννεφο ^el

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین