ادماج

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِدماج/

اسم مصدر

ادماج (ادبی)‎

1. در بدیع (شعر)، آوردن مطلبی در ضمن مطلبی:

   در عهد شاه عادل اگر فتنه نادر است/ این چشم مست و فتنهٔ خونخوار بنگرید. «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن