بابرکت

فارسی

(بَ رَ کَ)

صفت مرکب

1. دارای برکت.

(عا.)

1. هر چیز که بیش از تصور افزون آید مانند: غذا، پارچه و غیره.

منابع

• فرهنگ لغت معین