بنده

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /بَندِ/

اسم

بنده

1. منسوب به بند؛ گرفتار، اسیر، دربند، برده، نوکر، غلام، مطیع، فرمانبردار، بنده خدا.
2. (مؤدبانه): لقبی که گوینده هنگام صحبت کردن از خود برای ابراز تواضع و فروتنی به خود می‌دهد، من، اینجانب.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین