تعارف

(تَ رُ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [تعا/رف]

اسم مصدر

تعارف

1. خواستن از کسی، همراه با ادب و معمولا به‌اصرار، که عملی را انجام دهد یا دعوتی را بپذیرد.

   تعارف معرب تارف که از دو بخش تا - رَف شکل گرفته و رَف همان رفع زبان فارسی بوده و جمع اصطلاح در زبان معیار باستان، حل یا رفع مشکل یا مانعی توسط کسی است مانند عارف.

2. خوشامد گفتن.
3. پیشکش دادن.
4. اظهار آشنایی کردن.
5. در فارسی به معنی اغراق در ادای احترام و سپاسگزاری.
6. پیش‌کش. هدیه. تحفه

مثال

1. تعارف شاه‌عبدالعظیمی: تعارف ظاهری و غیرواقعی، تعارف توخالی.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4