حرف شنو

(~. ش نُ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت مرکب

1. معقول، سر به راه، نصیحت پذیر. م

قید

1. حرف نشنو.

منابع

• فرهنگ لغت معین