خسبیدن

فارسی

ریشه شناسی

• ایرانی

آوایش

• [خُسْبیْدَن]

مصدر فعل لازم

خسبیدن

1. (قدیم): خوابیدن. خفتن، به‌خواب رفتن.
2. (مجاز): آرام و قرار گرفتن.
3. در گویش گنابادی یعنی نشستن ، کُرْنِشْ کردن.

برگردان‌ها

• دشتی: خوسیدن

فعل‌ها
بن واژه			خسبیدن
بن ماضی			خسبید
بن مضارع			خسب
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	خسبیدم	خسبیدی	خسبید	خسبیدیم	خسبیدید	خسبیدند
	استمراری	می‌خسبیدم	می‌خسبیدی	می‌خسبید	می‌خسبیدیم	می‌خسبیدید	می‌خسبیدند
	کامل	خسبیده بودم	خسبیده بودی	خسبیده بود	خسبیده بودیم	خسبیده بودید	خسبیده بودند
	التزامی	خسبیده باشم	خسبیده باشی	خسبیده باشد	خسبیده باشیم	خسبیده باشید	خسبیده باشند
	مستمر	داشتم می‌خسبیدم	داشتی می‌خسبیدی	داشت می‌خسبید	داشتیم می‌خسبیدیم	داشتید می‌خسبیدید	داشتند می‌خسبیدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	خسبم	خسبی	خسبد	خسبیم	خسبید	خسبند
	استمراری	می‌خسبم	می‌خسبی	می‌خسبد	می‌خسبیم	می‌خسبید	می‌خسبند
	کامل	خسبیده‌ام	خسبیده‌ای	خسبیده/خسبیده‌است	خسبیده‌ایم	خسبیده‌اید	خسبیده‌اند
	ملموس	دارم می‌خسبم	داری می‌خسبی	دارد می‌خسبد	داریم می‌خسبیم	دارید می‌خسبید	دارند می‌خسبند
	التزامی	بخسبم	بخسبی	بخسبد	بخسبیم	بخسبید	بخسبند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم خسبید	خواهی خسبید	خواهد خسبید	خواهیم خسبید	خواهید خسبید	خواهند خسبید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بخسب			بخسبید
	نهی		نخسب			نخسبید

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن