زبان بند

فارسی

(~. بَ)

اسم مرکب

1. زبان بندنده: نوعی افسون که به توسط آن زبان کسی را ببندند تا سخن نگوید و راه خلاف نپیماید.

منابع

• فرهنگ لغت معین