پایانیدن

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• [پایانیدَن]

فعل

پایانیدن

1. پایان یافتن. تمام شدن.

فعل‌ها
بن واژه			پایانیدن
بن ماضی			پایانید
بن مضارع			پایان
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پایانیدم	پایانیدی	پایانید	پایانیدیم	پایانیدید	پایانیدند
	استمراری	می‌پایانیدم	می‌پایانیدی	می‌پایانید	می‌پایانیدیم	می‌پایانیدید	می‌پایانیدند
	کامل	پایانیده بودم	پایانیده بودی	پایانیده بود	پایانیده بودیم	پایانیده بودید	پایانیده بودند
	التزامی	پایانیده باشم	پایانیده باشی	پایانیده باشد	پایانیده باشیم	پایانیده باشید	پایانیده باشند
	مستمر	داشتم می‌پایانیدم	داشتی می‌پایانیدی	داشت می‌پایانید	داشتیم می‌پایانیدیم	داشتید می‌پایانیدید	داشتند می‌پایانیدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پایانم	پایانی	پایاند	پایانیم	پایانید	پایانند
	استمراری	می‌پایانم	می‌پایانی	می‌پایاند	می‌پایانیم	می‌پایانید	می‌پایانند
	کامل	پایانیده‌ام	پایانیده‌ای	پایانیده/پایانیده‌است	پایانیده‌ایم	پایانیده‌اید	پایانیده‌اند
	ملموس	دارم می‌پایانم	داری می‌پایانی	دارد می‌پایاند	داریم می‌پایانیم	دارید می‌پایانید	دارند می‌پایانند
	التزامی	بپایانم	بپایانی	بپایاند	بپایانیم	بپایانید	بپایانند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم پایانید	خواهی پایانید	خواهد پایانید	خواهیم پایانید	خواهید پایانید	خواهند پایانید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بپایان			بپایانید
	نهی		نپایان			نپایانید