پکاندن

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• [پُکاندَن]

فعل

پکاندن

1. ترکاندن. منفجر کردن.

واژه‌های مشتق‌شده

• پکش

واژه‌های وابسته

• پکیدن

فعل‌ها
بن واژه			پکاندن
بن ماضی			پکاند
بن مضارع			پکان
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پکاندم	پکاندی	پکاند	پکاندیم	پکاندید	پکاندند
	استمراری	می‌پکاندم	می‌پکاندی	می‌پکاند	می‌پکاندیم	می‌پکاندید	می‌پکاندند
	کامل	پکانده بودم	پکانده بودی	پکانده بود	پکانده بودیم	پکانده بودید	پکانده بودند
	التزامی	پکانده باشم	پکانده باشی	پکانده باشد	پکانده باشیم	پکانده باشید	پکانده باشند
	مستمر	داشتم می‌پکاندم	داشتی می‌پکاندی	داشت می‌پکاند	داشتیم می‌پکاندیم	داشتید می‌پکاندید	داشتند می‌پکاندند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	پکانم	پکانی	پکاند	پکانیم	پکانید	پکانند
	استمراری	می‌پکانم	می‌پکانی	می‌پکاند	می‌پکانیم	می‌پکانید	می‌پکانند
	کامل	پکانده‌ام	پکانده‌ای	پکانده/پکانده‌است	پکانده‌ایم	پکانده‌اید	پکانده‌اند
	ملموس	دارم می‌پکانم	داری می‌پکانی	دارد می‌پکاند	داریم می‌پکانیم	دارید می‌پکانید	دارند می‌پکانند
	التزامی	بپکانم	بپکانی	بپکاند	بپکانیم	بپکانید	بپکانند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم پکاند	خواهی پکاند	خواهد پکاند	خواهیم پکاند	خواهید پکاند	خواهند پکاند
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بپکان			بپکانید
	نهی		نپکان			نپکانید