آبادگر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آباد/گَر/

صفت

آباد گر

1. آنکه جایی را آباد می‌کند، آباد کننده، مقابل ویرانگر.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن