آبله‌زده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آبله/زّده/

صفت مفعولی

آبله‌زده

1. مبتلا به آبله، یا دارای اثر آبله.

   صورت آبله زده و بد شکلی داشت. شهری

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن