آب‌خورده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آب/خُورده/

صفت مفعولی

آب‌‌ خورده

1. چیزی یا جایی که آب بر اثر سایش، آن را بوجود آورده باشد.

   بر کنار رود، سوراخ‌های آب‌خورده بود تا به سوراخی برسید آب‌خورده روزگار. «عنصرالمعالی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن