آتش‌انداز

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتش/اَنداز/

صفت فاعلی

آتش‌انداز

1. کسی که کارش روشن کردن کوره آجرپزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آن بود.
2. (قدیم): در قدیم کسی که به صف دشمن نفت و آتش پرتاب می‌کرد.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن