آتش‌و‌پنبه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتشُ/پَنبه/

اسم مرکب

آتش‌وپنبه

1. (مجاز): دو چیز ناسازگار که یکی کاملا غالب بر دیگری باشد.

   صبر دیدیم در مقابل شوق/ آتش و پنبه بود و سنگ و سبوی. «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن