آدم‌لخت‌کنی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آدَم/لُخت/کُنی/

حاصل مصدر

آدم‌لخت‌کنی

1. (گفتگو): عمل آدم لخت کن؛ دزدی. تبهکاری، فساد.

   هر کار بد و زشت و آدم لخت کنی را گردن آن بیچاره گذاشتند. «شهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن