آدم‌نمون

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آدَم/نِمون/

صفت

آدم‌نمون

1. (عامیانه): آنکه روحیه خود را از دست داده باشد؛ دلمرده.

   دیگر نه از آن قهقههٔ خنده‌ها‌ خبری بود و نه از داد و فریادها. شده بود آدم‌نمون. «میرصادقی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن