آذرگشسب

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /آذر/گُشسب/

اسم مرکب

آذرگشسب

1. (قدیم): آتش جهنده، برق. آذرگشسپ، آذرگشنسپ.

   عنان بر گرایید و گاشت اسب/ بیامد به کردار آذرگشسب «فردوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن