آراماندن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آراماندَن/

مصدر فعل متعدی

آراماندن

1. (قدیمی): از حرکت بازداشتن، بی‌حرکت و ساکن گرداندن. آرامان.

   یک ذره در هفت آسمان و زمین از صنع خالی نیست، یا بجنباند یا بیاراماند. «مستملی‌بخاری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن