آرام‌یافتن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرام/یافتَن/

مصدر فعل لازم

آرام‌یافتن

1. (قدیمی): آسوده خاطر شدن، آرامش یافتن. بی‌حرکت و بدون صدا شدن.
2. (نظامی): استراحت کردن، آسودن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن