آسانکاری

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آسان/کاری/

حاصل مصدر

آسان‌کاری

1. (قدیمی): مدارا کردن. سهل گرفتن، مساهله.

   دوست‌داریِ دانایان و آسانکاری با بزرگان. «بخاری»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن