آستان‌نشین

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آستان/نِشین/

صفت

آستان‌نشین

1. (قدیمی): شخص کم پایه؛ کم مرتبه.

   از صدر تا رسند بزرگان به آستان/ از عالم آستانه‌ نشینان گذشته‌اند. «صائب‌تبریزی

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن