آستین‌زدن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آستین/زدن/

اسم مرکب

آستین‌زدن

1. (قدیم): آستین بر سر کسی زدن؛ و به مجاز راندن و دور کردن او.

   شاید که آستینت بر سر زنند سعدی/ تا چون مگس نگردی گِرد شکر دهانان «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن