آستین‌فشان

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آستین/فِشان/

صفت

آستین‌فشان

1. (قدیم): رقص کننده. بی‌اعتنایی کننده. اعتراض کننده.

   گاه وجد و سماع هر یک را/ بر دو کَون آستین فشان بینی. «هاتف»

2. (قدیم): در حال دست افشانی، در حال رقص.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن