آسودن‌گاه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آسودَن/گاه/

اسم مرکب

آسودن‌گاه

1. (قدیمی): محل و مکان استراحت.

   در هنگام زمستان، کنار تنور و آسودنگاه، جای اوست. «افلاکی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن