آس‌و‌پاس

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آسُ/پاس/

صفت

آس‌و‌پاس

1. (گفتگو): بی‌چیز، فقیر، لات و لوت، مفلس، بینوا.

   به این آس‌و‌پاس بگو‌ هر چه زودتر کاری برای خودش پیدا کنه.

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن