آشاماندن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشاماندن/

مصدر فعل متعدی

آشاماندن

1. بن مضارع آشامان. خوراندن نوشیدنی به کسی.

   نیاشامم تا مرا نیاشامند. «جامی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن