آشلغی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آش/لُغی/

صفت نسبی

آشلغی

1. (قدیمی): آشپز. آشلغ.

   نان سفره‌ای است که آشلغیان‌ سرای جهان به فرمان خداوند، ابر و باد و آتش و وسایل دیگر را پیش تو افکنند.‌«بهالدین‌خطیبی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن