آشکوخیدن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشکوخیدَن/

اسم مرکب

آشکوخیدن

1. سکندری رفتن، سکندری. لغزیدن.

   آشکوخد بر زمین هموار بر/ همچنان چون بر زمین دشوارتر «فرخی‌یزدی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن