آشکوخیده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشکوخیدِه/

صفت

آشکوخیده

1. (قدیمی): سکندری خورده، لغزیده.
2. چون بگردد پای او از پای‌دار/ آشکوخیده بماند همچنان «رودکی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن