آشیبیدن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

/آشیبیدَن/

اسم مرکب

آشیبیدن

1. (قدیم): بن مضارع آشیب؛ ستیزه کردن.

   کس با تو نیاشیبد که‌ش بخت بنفریبد/ اقبال تو نشکیبد کو را نکشد در حین. «مختاری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن