آفاقی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /آفاقی/

صفت نسبی

آفاقی

1. منسوب به آفاق؛ بیرونی، خارجی. مربوط به عالم ظاهر، ظاهری، مقابل انفسی.
2. (فقه): ویژگی آنکه در بیش از شانزده فرسنگی کعبه اقامت دارد و حج بر او واجب است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین