آفاق‌و‌انفس

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /آفاقُ/اَنفُس/

اسم مرکب

آفاق‌و‌انفس

1. عالم ظاهر و مادی و عالم نفسانی و روحی؛ مکان‌ها و جان‌ها.

   برای سیر آفاق و انفس رفتند. «صادق هدایت»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن