آفتابی‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتابی/کردَن/

اسم مرکب

آفتابی‌کردن

1. (گفتگو): آشکار کردن.

   بعد از چند روزی که پیدایش نبود، خودش را آفتابی کرد. «مستوفی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن