آفتاب‌مهتاب‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/مهتاب/کردَن/

اسم مرکب

آفتاب‌مهتاب‌کردن

1. (ورزش): در کُشتی، اجرا کردن فن آفتاب‌ مهتاب بر روی حریف.

   میخواست آفتاب مهتابش بکند، ولی از عهده درست برنیامد. «جمال‌زاده»

مترادف‌ها

• آفتاب مهتاب، آفتاب مهتاب ندیده

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن