آفرین‌گر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفَرین/گَر/

اسم مرکب

آفرینگر

1. (قدیم): ستایش کننده، مداح.

   جوان و پیر سزد آفرینگر تو چو من/ به سال و ماه جوان و به فضل دانش پیر. «امیرمعزی

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن