آمخت‌گاری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آمُختِ/گاری/

حاصل مصدر

آمختگاری

1. (قدیم): خوکردگی، عادت. آموختگار.

   به ویرانی خود خواسته آمختگاری نداشت. «به‌آذین»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن