آموز

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آموز/

اسم

آموز

1. آموز بن مضارع فعل آموختن است.
2. جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکّب، به معنی آموخته: دست‌آموز، دانش‌آموز.
3. جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکّب به معنی یاد دهنده: ادب‌آموز.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن