آهنگی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهَنگی/

صفت نسبی

آهنگی

1. منسوب به آهنگ.
2. (قدیم): حمله کننده. جنگی، جنگجو.

   ای حمزهٔ آهنگی وی رستم هر جنگی/ گر تیغ و سپر خواهی، نّک تیغ و سپر، باری. مولوی»

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین