آهنگ‌شناس

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهَنگ/شِناس/

صفت

آهنگ‌شناس

1. (موسیقی): آنکه در شناختِ آهنگ‌های موسیقی تخصص دارد.

   پس بر چو منی، پرده‌دری را مگزین/ کاهنگ شناس نیست در پرده عشق. «سنایی‌غزنوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن