آهو

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /آهو/

اسم

آهو

1. (جانوری): جانور پستاندار و نشخوار کننده که جثه آن به اندازه بُز است و دست و پای بلند و موی کوتاه دارد و چشمانش به زیبایی معروف است.
2. جانوری از خانواده تهی شاخان، جزو راسته نشخوارکنندگان که اقسام مختلف دارد و عموماً دونده بسیار سریع و چابک و دارای دست و پای بلند و‌ چشمان زیباست. غزال، مارال. آهو بره.

صفت

1. عیب، نقص. بیماری، مرض. بد، ناپسند.

   از آهو همان کش سپیدست موی/ چنین بود بخش تو ای نامجوی «فردوسی»

مثل

1. پشت آهو بسته بودن کنایه از: دور از دسترس بودن.

---

برگردان‌ها

انگلیسی: gazelle انگلیسی: muskdeer آهوی مشک انگلیسی: venison گوشت آهو defect asthma

venison deeryard buckskin parchment buck

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ شاهنامه